ลูกหนี้ที่รัก

                                      

ในชีวิตการทำงานของข้าพเจ้า  ส่วนใหญ่จะอยู่กับการแก้ไขเรียกหนี้คืนให้กับธนาคาร  จึงได้พบเจอกับลูกหนี้มากมาย หลากหลายรูปแบบ  ทั้งเก่ง  ทั้งเขี้ยว  ทั้งน่าเห็นใจ  และน่าสงสาร   ทั้งหลายทั้งปวง ข้าพเจ้าถือว่าเป็นเรื่องปกติของคนที่จะมีการแสดงออกที่ต่างกัน และไม่ว่าเขาจะแสดงออกเช่นไร ข้าพเจ้ามีหน้าที่ ที่จะแก้ไข , หาทางออกเพื่อให้ได้ข้อยุติทุกราย

มีลูกหนี้หลายคนที่สร้างความประทับใจให้ข้าพเจ้า หนึ่งในนั้นคือ หญิงสาวคนหนึ่งที่เข้ามาเป็นหนี้โดยที่ไม่เข้าใจเท่าใดนัก

“หนูเซ็นต์ชื่ออย่างเดียว   เรื่องอื่น ๆ สามีหนูจัดการหมด”  นี่คือคำบอกเล่าของหญิงสาวคนนั้น ก่อนที่เธอจะระบายเรื่องราวชีวิตทั้งหมดให้ข้าพเจ้าฟัง

ข้าพเจ้ามีความเห็นใจเธอยิ่งนัก  เธออาจจะเยาว์วัยเกินกว่าที่จะคิดจัดการธุรกิจ  เธอมีครอบครัวเมื่อยังเป็นสาวรุ่น ขณะที่สามีรับราชการ และทำธุรกิจอื่น ๆ ควบด้วยอีกมากมายหลายอย่าง ฐานะทางสังคมที่เธอได้รับในท้องถิ่น  มันอาจจะทำให้เธอลืมนึกถึงเรื่องอื่นๆ ครั้นเมื่อสามีประสพอุบัติเหตุถึงแก่กรรม ชีวิตของเธอจึงกลับด้าน......เหมือนหน้ามือเป็นหลังมือ

“หนูอยากตาย ............... วัน ๆ .....มีแต่เจ้าหนี้มาทวงถาม  หนูไม่รู้จะทำอย่างไร”

ข้าพเจ้าเชื่อว่าเธออยากตายจริง ๆ  เมื่อเธอเล่าต่อว่า...........

“หนูเขียนชื่อ คนที่หนูรักทุกๆ คน ในจดหมายลาตาย  หนูเขียนตอนที่ไปเยี่ยมญาติคนหนึ่งที่โรงพยาบาลแถวฝั่งธนบุรี  แต่หนูเขียนยังไม่ครบทุกคน  พยาบาลก็มาไล่หนูออกจากห้อง  เขาบอกว่าหมดเวลาเยี่ยม  หนูตั้งใจว่าเมื่อเขียนครบ  ก็จะทิ้งไว้กับญาติคนนั้น  และจะออกมากระโดดตึก”

ข้าพเจ้าแอบขำในใจ  และคิด.ในใจว่าดวงเธอคงยังไม่ถึงที่ตายนี่นะ....  แต่ก็ไม่กล้าแสดงออก นอกจากรับฟังเธอเล่าต่อ........

“เป็นเวลา 5-6 ปี ที่ชีวิตหนูเหมือนตกนรกทั้งเป็น  สูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง หนูเหลือแต่ตัวจริง ๆ  ใครจะมาเอาอะไร....ก็เอาไป  หนูไม่ว่าอะไร”

เธอโดนเจ้าหนี้ทุกรายดำเนินคดี และยึดทรัพย์สินออกขายทอดตลาด  ทั้งทรัพย์ที่จำนอง  และไม่ได้จำนอง  จนบัดนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย................ แม้กระทั่งที่อยู่อาศัย 

“โชคดีที่หนูไม่มีลูก  และพี่ชายหนูสงสาร  จึงชวนมาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ  หนูก็ช่วยงานพี่ชายทุกอย่างเท่าที่จะทำได้  เพื่อให้ลืมเรื่องราวในอดีต”

แล้ววันหนึ่ง  ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจของเธอ “หนูต้องหาทางชำระหนี้  หนูต้องเริ่มเจรจากับเจ้าหนี้แต่ละราย”  เธอปรารภความคิดนี้ให้พี่ชายเธอฟัง  ..............

ข้าพเจ้าเห็นว่า  เวลา..สามารถช่วยให้เธอเริ่มจัดระเบียบชีวิตของตนเองได้ และมีความกล้าพอที่จะก้าวใหม่อีกครั้ง.....จนเธอมั่นใจว่า....หากสามารถเริ่มนับ 1  ได้ มันจะต้องมี 2...3...4...ตามมา.

“หนูมาหาธนาคารของพี่  เป็นแห่งแรก  และอยากจะขอความเห็นใจ ช่วยเหลือหนูด้วย”

สิ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกขณะนั้น  มิใช่เพียงความเห็นใจในตัวเธอเท่านั้น  แต่ชื่นชมในความรับผิดชอบของเธอ  ซึ่งแม้เธอจะล้มลุกคลุกคลานจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน  แต่เธอยังมีกระใจที่จะคิดถึงความรับผิดชอบในหนี้ที่ครอบครัวก่อขึ้น  และกล้าที่จะก้าวเข้ามารับผิดชอบ แม้รู้ว่าเป็นเรื่องยากลำบาก  และความสามารถในการชำระหนี้ของเธอ ไม่มีโดยสิ้นเชิง 

ฉันอยากจะเรียกเธอว่า “ลูกหนี้ที่รัก”  จริง ๆ  

หนี้ของเธอค้างสูงเป็นหลักล้าน  แต่เธอได้รับการอนุเคราะห์จากธนาคารผ่อนปรนให้ชำระเพียง 150,000.- บาท ด้วยเงินที่พี่ชายของเธอช่วยเหลือ  เธอได้รับการลดหย่อนหนี้จากธนาคารเกือบ 90% ของหนี้ที่ค้าง   นับเป็นโชคดีของเธอเป็นอย่างยิ่ง

ข้าพเจ้าภาวนาให้เธอเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง และขอให้เธอโชคดีตลอดไป..............