ปีนี้ลมหนาวมาแรงและนานกว่าปกติ จนทุกคนสามารถสัมผัสความหนาวเย็นได้อย่างทั่วถึง อากาศเย็น ๆ เช่นนี้อดไม่ได้ที่จะนึกถึงบรรยากาศของภาคเหนือซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดอกไม้จะบานสะพรั่งท่ามกลางลมหนาว เป็นความสุขบนความสวยงามของธรรมชาติที่หาได้ไม่บ่อยนัก ข้าพเจ้าเตรียมวางแผนเดินทางในทันที ตั้งใจจะแวะไปเรื่อยๆ คาดว่าจะใช้เวลาสัก ๕ วัน ก็คงจะเที่ยวให้สมใจอยากได้ จุดหมายปลายทางคือ จ.เชียงราย สูงสุดแดนสยาม
เราออกเดินทางกันแต่เช้ามืด จุดหมายแรก คือ จ.พะเยา เมืองที่ได้ขึ้นชื่อว่าสงบมากเมืองหนึ่งของภาคเหนือและยังมีวัฒนธรรมการตักบาตรข้าวเหนียวแบบหลวงพระบางหลงเหลืออยู่ เราขับรถไปเรื่อยๆ บนเส้นทางที่ปลอดโปร่งรถรามีน้อย วิ่งได้สบาย ๆ เพราะเป็นวันธรรมดา การจราจรไม่ติดขัด จะต้องเพิ่มความระมัดระวังมากกว่าปกติเล็กน้อยก็แถวบริเวณ จังหวัดอ่างทอง ซึ่งมีทัศนวิสัยไม่ค่อยดีนัก มีหมอกหนาเป็นบริเวณกว้าง แต่เมื่อพ้นไปแล้วก็ขับสบาย ๆ ไปถึงพะเยาประมาณบ่าย ๓ โมงเศษ ๆ
เมืองพะเยาเงียบสงบสมคำล่ำลือ ถนนหนทางมีอยู่ไม่กี่สาย ลักษณะผู้คนก็ไม่รีบร้อนพลุกพล่านเหมือนกรุงเทพ ดูทุกอย่างเรียบง่ายไปหมด ขับรถผ่านตัวเมืองตรงมาเรื่อยๆ ก็จะถึงกว๊านพะเยา วิ่งบนถนนเลียบริมกว๊านมาจนถึงกว๊านพะเยาวิลล่า ทำการเช็คอินให้เรียบร้อยก่อนที่จะออกสำรวจเมือง
เรือจะมีบริการทุกวันตั้งแต่เช้าถึง ๕ โมงเย็น ลักษณะเรือที่นั่งเป็นเรือแจวแบบโบราณ ที่นี่เขาไม่ใช้เครื่องยนต์กัน เพราะน้ำในกว๊านพะเยาใช้เป็นน้ำกินน้ำใช้สำหรับประชาชนในจังหวัด นับว่าเป็นการรักษาธรรมชาติได้ดีมากทีเดียว เรือแจวประมาณ ๑๐ นาทีก็ถึงวัด ที่วัดนี้ไม่มีพระจำพรรษา มีเพียงพระประธานประดิษฐานอยู่
ตามประวัติวัดติโลกอาราม เป็นโบราณสถานที่จมอยู่ในกว๊านพะเยา จากหลักฐานศิลาจารึกที่ขุดพบบริเวณวัด ทำให้ทราบว่าวัดแห่งนี้มีความสำคัญเป็นวัดที่พระเจ้าติโลกราชแห่งอาณาจักรล้านนา นครเชียงใหม่ โปรดให้เจ้าหัวแสน เจ้าเมืองพะเยาดำเนินการก่อสร้าง ระหว่าง พ.ศ. ๒๐๑๙-๒๐๒๙ และประทานเงินก่อสร้างจำนวน ๑๐ แสนเบี้ย ความเก่าแก่ของวัดนี้ หากนับเวลามาจนปัจจุบันก็มีอายุเกินกว่า ๕๐๐ ปีแล้ว แต่เดิมบริเวณนี้เป็นชุมชนโบราณ ที่มีลักษณะเป็นที่ลุ่ม ล้อมรอบด้วยขุนเขา เมื่อทางราชการสร้างประตูกั้นน้ำขึ้นมา ทำให้น้ำที่ไหลจากขุนเขา เข้าท่วมชุมชนจนเอ่อท้น บริเวณนี้จึงเป็นพื้นที่รับน้ำและกลายเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ในที่สุด ชุมชนและวัดจมอยู่ใต้น้ำ ต่อมาบรรดาคณะสงฆ์,ข้าราชการ,พ่อค้า,ประชาชน ของจังหวัดพะเยาได้รวมพลังกันดำเนินการกู้วัดขึ้นมา เพื่อเฉลิมพระเกียรติ์ให้แก่ในหลวงของเราเนื่องในโอกาสมหามงคลเฉลิมพระชนม ๘๐ พรรษาเมื่อวันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๐ และอัญเชิญพระพุทธรูปที่จมอยู่ใต้น้ำขึ้นมาประดิษฐานเพื่อให้ผู้คนสักการะ
เนื่องจากที่ตั้งวัดเป็นเกาะเล็กๆ หลังจากสักการะพระพุทธรูปบนเกาะ เราใช้เวลาชมบริเวณรอบ ๆ ประมาณครึ่งชั่วโมงก็เสร็จและเดินทางกลับ ทันได้เห็นพระอาทิตย์ตกลับขุนเขาเหนือกว๊านพะเยา สวยงามเป็นอย่างยิ่ง
ในช่วงเวลาเย็น ๆ ชาวบ้านนิยมมาเดินออกกำลังกายบริเวณริมกว๊านกันจำนวนมาก ตลอดแนวถนนริมกว๊าน มีร้านอาหารหลากหลายสลับกับที่พักสำหรับนักท่องเที่ยวบริเวณนี้จึงคึกคักในยามเย็นโดยเฉพาะช่วงวันหยุด และยังเป็นที่ตั้งของ อนุสาวรีย์ พ่อขุนงำเมือง ซึ่งเป็นพ่อเมืองแห่งแคว้นพะเยาในอดีตบริเวณหน้ากว๊านพะเยา
เช้าวันใหม่ที่จังหวัดพะเยา ไม่หนาวมากนัก อากาศสดชื่นเย็นสบายบริเวณใกล้ๆที่พัก ซึ่งเป็นท่าเรือไปวัดติโลกอาราม จะมีการตักบาตรข้าวเหนียวทุกเช้า เจ้าหน้าที่จะปูเสื่อให้ประชาชนนั่งตักบาตร มีชาวบ้านทำอาหารสำเร็จรูปสำหรับถวายพระมาจำหน่าย อาหารส่วนใหญ่จะห่อด้วยใบตอง เราซื้อแล้วก็นำไปถวายยังที่ซึ่งเขาจัดไว้ให้ ส่วนกระติ๊บข้าวเหนียวรอใส่บาตรพระ เรานั่งรอบนเสื่อที่เขาปูไว้ สักครู่พระก็เดินเป็นแถวมารับบิณฑบาตร ชาวบ้านที่รอใส่บาตร ต่างก็หยิบข้าวเหนียวจากกระติ๊บคนละกำมือใส่ของลงในบาตรเรียงไปทีละองค์จนครบ การตักบาตรข้าวเหนียวนี้เป็นประเพณีของชาวลาวซึ่งจะพบเห็นส่วนใหญ่ที่หลวงพระบาง นั่นแสดงว่าคนพะเยาส่วนหนึ่งเป็นพวกลาวอพยพมาตั้งถิ่นฐาน หรือชุมชนที่จมอยู่ใต้น้ำก้นกว๊านพะเยาอาจจะเป็นลาวอพยพก็อาจเป็นได้ ชาวบ้านเล่าให้ฟังว่าการตักบาตรข้าวเหนียวที่พะเยาจะมีเฉพาะบริเวณนี้เท่านั้น และในทุกๆวันพุธ ผู้ว่าราชการจังหวัดจะมาร่วมด้วย ถือเป็นการสืบสานประเพณีที่ดีงาม
ที่จังหวัดพะเยามีวัดที่น่าสนใจอยู่หลายแห่ง การไปเที่ยวครั้งนี้ จึงเป็นโอกาสดีที่ได้ไหว้พระไปด้วยตลอดทาง
วัดศรีโคมคำ เป็นพระอารามหลวงอยู่ในอำเภอเมือง จ.พะเยา เดิมชาวบ้านเรียกขานกันว่า "วัดพระเจ้าตนหลวง" ตามชื่อของพระพุทธรูปที่ประดิษฐานอยู่ พระเจ้าตนหลวงเป็นพระพุทธรูปที่ใหญ่ที่สุดของล้านนา สร้างในพุทธศตวรรษที่ ๒๑ ขนาดหน้าตักกว้าง ๑๔ เมตร สูง ๑๗ เมตร ใช้เวลาสร้างนานถึง ๓๓ ปี วัดนี้เป็นศูนย์รวมใจของชาวพะเยา ในทุกวันจึงมีผู้มาสักการะไม่ขาดสาย
วัดอนาลโยทิพยาราม อยู่ในเขตอำเภอเมือง จ.พะเยา เช่นกัน บนเส้นทางพะเยา-เชียงราย ห่างจากตัวเมืองไปประมาณ ๒๐ กม. วัดนี้ตั้งอยู่บนดอยบุษราคัม ซึ่งเป็นเนินเขาเตี้ยๆ ของตำบลสันป่าม่วง สร้างโดยพระอาจารย์ไพบูลย์ สุมังคโล
วัดอนาลโยมีประวัติที่น่าพิศวงคือก่อนสร้าง ท่านนิมิตเห็นทรายทองไหลลงมาสู่วัดเป็นสายรังสี แสงของทรายทองที่ไหลพรั่งพรูราวกับสายน้ำนั้นอาบวัดทั้งวัดจนแทบจะกลายเป็นวัดทองคำ เมื่อท่านมองทวนลำแสงสีทองไปก็เห็นเขาที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกว๊านพะเยา หลังจากนั้นมีญาติโยมมาอาราธนาให้ไปดูสถานที่สำคัญและแปลกประหลาดเพื่อจะสร้างสำนักสงฆ์ไว้เป็นที่บำเพ็ญบุญกุศลของชาวบ้าน ซึ่งชาวบ้านมักจะเห็นเหมือนกันคือมีแสงสว่างเป็นดวงกลมล่องลอยไปมาอยู่บนดอยสูง แสงนั้นดูสว่างเรืองรองบางทีก็สว่างจ้าเป็นสีเหลืองสดอาบทั้งดอยราวกับเป็นดอยทองคำ เหตุการณ์เหล่านี้มักปรากฏในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาเสมอๆ หลังจากท่านพิจารณาดูสถานที่แล้วเห็นว่าเป็นที่สงบเหมาะสมกับการเจริญภาวนา จึงตัดสินใจสร้างเป็นที่พักปฏิบัติธรรม
สมเด็จพระญาณสังวร วัดบวรนิเวศน์ เสด็จมาเป็นองค์ประธานวางศิลาฤกษ์ในวันที่ ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๒๕ และมีการก่อสร้างเรื่อยมา แต่มีปัญหาเรื่องขาดแคลนน้ำ จนวันหนึ่งท่านได้รับอาราธนาไปสวดเจริญพระพุทธมนต์ ในพระบรมมหาราชวัง ขณะที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เดินเครื่องจตุปัจจัยไทยธรรมมาถึงท่าน ทรงมีพระราชปฏิสันถารว่า "ทราบข่าวว่าท่านอาจารย์ได้สร้างสำนักสงฆ์บนเขาสูง คงจะขาดแคลนน้ำ ไม่เป็นไรจะปรึกษากรมชลประทานให้" หลังจากนั้นกรมชลประทานก็ได้จัดสร้างอ่างเก็บน้ำ ๒ แห่งที่เพื่อผันน้ำมาใช้บนสำนักสงฆ์และจ่ายไปยังไร่นาของประชาชน
สิ่งที่สัมผัสได้เมื่อมาถึงวัดนี้คือความเงียบสงบ พุทธวจนะที่สอนให้มนุษย์รู้จักทำจิตใจให้สงบนั้นเป็นเรื่องที่จำเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นช่วงชีวิตของการทำงาน หรือช่วงชีวิตหลังเกษียณ ความสงบจะทำให้เกิดสติ รู้คิด รู้เหตุผล ซึ่งเป็นเรื่องที่จำเป็นในการดำรงชีวิต หากใครสามารถทำใจให้สงบได้ก็จะพบกับความสุขได้ไม่ยากนัก ใครมาเที่ยวพะเยาไม่ควรพลาดที่จะมาเที่ยวชมวัดนี้ให้ได้ เพื่อสักการะหลวงปู่ขาว อนาลโย และกราบสักการะพระพุทธรูปทองคำ ที่สวยงามมากองค์หนึ่ง ภายในวัดนี้ด้วย
ออกจากวัดอนาลโย เราออกเดินทางต่อ โดยมีเป้าหมายต่อไปที่อำเภอเชียงของ จ.เชียงราย เราตั้งใจที่จะสัมผัสธรรมชาติอย่างเต็มที่ จึงเลือกใช้เส้นทางที่ผ่านภูชี้ฟ้า ขับรถผ่านเขาเป็นลูกๆ ผ่านน้ำตกภูซาง ภูชี้ฟ้า ดอยผาตั้ง ตลอดทางเป็นภูเขาสลับซับซ้อนสวยงามมากๆ เส้นทางนี้เหมาะสำหรับคนที่มีใจรักธรรมชาติจริง ๆ เท่านั้นเพราะเส้นทางคดเคี้ยวมาก
ขับเรื่อยมาจนถึง อ.เวียงแก่น และใช้เส้นทาง เวียงแก่น-เชียงของ คราวนี้ได้สัมผัสธรรมชาติอีกแบบหนึ่ง มิใช่ผ่านเข้าไปในขุนเขาอย่างเช่นที่ผ่านมาแต่มีลำน้ำเพิ่มเข้ามาช่วยสร้างบรรยากาศที่สวยงามมากขึ้น บริเวณนี้ เป็นเส้นทางเลียบเขตแดนไทยลาว ขุนเขาของทั้งฝั่งไทยและลาว ถูกคั่นกลางด้วยลำน้ำโขง ซึ่งถือเป็นจุดแบ่งเขตแดนไทย-ลาว
ถึง อ.เชียงของเกือบ ๕ โมงเย็น บริเวณใจกลางอำเภอเชียงของจะมีลักษณะเป็นเมืองเก่า ถนนเล็กและแคบ แต่คึกคักมากในช่วงเย็น ๆ เหมือนถนนคนเดิน ต่างชาติมาเที่ยวกันเยอะทั้งฝรั่ง จีน ลาว เราเลือกพักที่ รร.น้ำโขงริเวอร์ไซด์ ซึ่งอยู่ติดลำน้ำโขง บรรยากาศดีมาก ตรงข้ามเชียงของคือบ้านห้วยทราย ของประเทศลาว ดูจากแสงไฟในยามค่ำคืนเห็นว่าน่าจะมีความคึกคักไม่น้อยกว่าฝั่งไทย
เหตุที่ทำให้เชียงของคึกคัก เพราะมีจุดข้ามแดนไทย-ลาว สะพานมิตรภาพ ไทย-ลาว แห่งที่ ๔ ได้เปิดใช้อย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ ๑๑ ธันวาคม ๒๕๕๖ สะพานนี้เกิดจากความร่วมมือด้านเงินทุน ระหว่างรัฐบาลไทยและรัฐบาลจีน เพื่อเพิ่มช่องทางการคมนาคมและขยายเขตเศรษฐกิจ สินค้าจากจีนสามารถขนส่งทางรถยนตร์ผ่านลาวที่บ้านห้วยทราย เข้าไทยที่เชียงของ ประเทศลาวได้รับประโยชน์เต็มๆจากโครงการนี้ เสียเพียงแค่เงินชดเชยค่าที่ดินแก่ชาวบ้านที่ถูกเวนคืนเท่านั้น
ยามค่ำคืนที่เชียงของหนาวเย็นสมใจอยาก เพียงแค่ ๒ ทุ่ม ถนนคนเดินที่คึกคักก็เงียบสนิท มีเพียงลมพัดแรงจากลำน้ำโขงที่ช่วยเพิ่มความหนาวเย็นจากขุนเขาให้มากยิ่งขึ้น กับดวงจันทร์ที่เปล่งแสงสว่างในคืนเดือนมืด และดาวเพียงดวงเดียวที่เห็นได้ด้วยสายตา เป็นความสุขในความเย็นยะเยียบที่น่าจดจำ
เช้าวันใหม่ที่ริมฝั่งโขง สุขสดชื่นจริงๆ พระอาทิตย์โผล่ขึ้นจากขุนเขาฝั่งลาว มองเห็นได้จากระเบียงห้องพัก สวยงามยิ่งนัก
หลังเสร็จสิ้นจากทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารซึ่งเป็นเทอเรสยื่นออกไปริมโขงเราออกเดินทางต่อ โดยใช้เส้นทางจากเชียงของ- เชียงแสน ซึ่งเป็นเส้นทางที่เลียบตะเข็บแนวชายแดนอีกเช่นกัน และเป็นอีกเส้นทางหนึ่งที่สวยงามมากๆ ที่สามารถเห็นทั้งวิวภูเขา และ แม่น้ำ เกือบตลอดเส้นทาง เราใช้เลือกใช้เส้นทางนี้เพื่อเดินทางเข้าสู่เชียงแสนและเชียงราย โดยมีเป้าหมายพักค้างที่เชียงรายในคืนนี้ เส้นทางนี้บางช่วงอยู่ระหว่างการก่อสร้างปรับปรุงถนน จึงไม่สามารถทำเวลาได้ ไปถึงเชียงรายก็เกือบเที่ยง
ที่เชียงราย เรามีโอกาสได้ไปชมผลงานศิลปะที่สวยงามแปลกตาของอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี ศิลปินแห่งชาติ ที่บ้านของท่านซึ่งจัดไว้เป็นเหมือนพิพิธภัณฑ์ให้ประชาชนทั่วไปได้เข้าชม สไตล์ศิลปะของท่านจะออกแนวสีดำ ชาวบ้านจึงเรียกกันว่า"บ้านดำ" คนต่างชาติชื่นชอบมาก
ออกจากบ้านดำ เราแวะไปชมความงดงามของวัดร่องขุ่น ฝีมือศิลปะสีขาวที่สวยงามของอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ ศิลปินแห่งชาติอีกท่านหนึ่งที่ตั้งใจออกแบบและก่อสร้างเพื่อตั้งใจจะให้เป็นมรดกทางศิลปะในรัชกาลที่ ๙ ช่วงเวลาที่ไปถึง พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว แสงสีชมพูอมส้มที่ปลายฟ้า ช่วยทำให้วัดร่องขุ่นมีความสวยงามโดดเด่นมากขึ้น
ที่จังหวัดเชียงรายช่วงนั้น อากาศหนาวเย็น จังหวัดได้จัดงานดอกไม้งามขึ้นที่สวนสาธารณะกลางเมือง เรามีโอกาสได้เข้าไปชมในยามค่ำคืน เพลิดเพลินกับความงามของดอกไม้เมืองหนาวหลายชนิด ซึ่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณงาน
จังหวัดเชียงราย เป็นเมืองหน้าด้านของล้านนาที่มิใช่เพียงมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังมีความสวยงามของธรรมชาติและแหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจอีกหลายแห่ง การไปสัมผัสเหนือในครั้งนี้ จึงคุ้มค่าเป็นอย่างมาก เราออกจากรีสอร์ทที่พักในเช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพ โดยระหว่างทาง ได้แวะค้างเขาค้อเพื่อชมธรรมชาติที่งดงามของเขาค้ออีก ๑ คืนก่อนกลับบ้านด้วยความอิ่มเอิบใจ.........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น